Henryk Przepiórka

Z WIKI
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Henryk Przepiórka

Przegląd Sportowy 1946-12-02 nr 70


Napastnik, kapitan rezerwy, długoletni zawodnik Polonii. Walczył w Powstaniu Warszawskim. Został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim i Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Z Polonią zdobył mistrzostwo Polski w 1946 r.

Wypowiedzi

Henryk Przepiórka o tym, jak trafił do Polonii

"Jak byłem w wojsku na szkole w Łodzi (...) zacząłem grać w Zjednoczonych na lewym skrzydle. Po meczu dostawałem pięć tysięcy, które musiałem przywozić do rodziny. Przyjechała Polonia. Przegrała z nami pięć zero w Łodzi. Oni mnie znali, bo przecież grałem w Legii. Mówią: „Słuchaj, ile tu masz?”. Wtedy podporucznik w wojsku dostawał osiemnaście tysięcy. Polonię prowadził Odrowąż. To był zawodnik, a później miał wypadek, wpadł pod samochód. Miał kłopoty z nogami i był kierownikiem drużyny. Prezes PZPN-u, Kruk, był prezesem Polonii. Mówi: „Za mecz dostaniesz trzydzieści tysięcy! Co tu za te [pieniądze robisz]?”. I przewrócił mnie w głowie, a potrzebowałem rodzinę utrzymać. (...) Zaczęły się Mistrzostwa Warszawy. Polonia grała jeszcze na Agrykoli, bo nie było tych boisk, jeszcze Legii nie było. - Który to był rok? - 1946, wiosna. Jak się zwolniłem, to od razu poszedłem do klubu. Z miejsca zacząłem grać w pierwszej drużynie. (...)
W Polonii zdobyliśmy Mistrzostwo Polski w 1946 roku. Grałem aż mi się dzieciaki porodziły, a żona też pracowała. [...]" (fragment rozmowy z H. Przepiórką na stronie Muzeum Powstania Warszawskiego (4.12.2007) [1])

Nieścisłości we wspomnieniach p. Henryka:

  • Polonia w 1945 r. grała ze Zjednoczonymi Łódź tylko raz - 2.09.1945 Polonia wygrała 4:2
  • H. Przepiórka nie trafił do Polonii bezpośrednio ze Zjednoczonych - najpierw w 1945 r. grał w Warszawiance, skąd - po rozwiązaniu drużyny - razem z innymi piłkarzami przeszedł do Polonii
  • wiosną 1946 r. funkcjonowało już więcej boisk, nie tylko Agrykola (w tym od maja 1945 także stadion Wojska Polskiego)

Fragmenty opracowań

Wojenne losy Henryka Przepiórki

"(..) Zaprzysiężony jako żołnierz Kedywu o pseudonimie Syrena wysadzał pociągi na wschodzie kraju. Czasami bywał w Warszawie i wtedy grał w piłkę w konspiracyjnych drużynach Polonii i Okęcia. Gdy wybuchło powstanie, stawił się na miejscu zbiórki na Ochocie. Jako jeden z nielicznych (na 148 zebranych żołnierzy) posiadał doświadczenie bojowe i broń. Po dramatycznych przygodach przedarł się wraz z kolegą, znanym powojennym kolarzem Polonii Wacławem Wrzesińskim, w pobliże Politechniki Warszawskiej. Tam bronił powstańczej reduty przez kilkanaście dni. Ranny, zgarnięty przez Niemców dwukrotnie cudem uniknął rozstrzelania. Za swe bohaterstwo Henryk Przepiórka otrzymał z Londynu order Virtuti Militari.
Po wojnie nowa władza szykanowała bohatera z akowskim rodowodem. Kilkakrotnie był zatrzymywany na dwa, trzy dni i przesłuchiwany, nawet wtedy, gdy był już znanym piłkarzem Polonii. W areszcie spędził noc przed najważniejszym grudniowym spotkaniem Czarnych Koszul z AKS Chorzów – meczem, który decydował o zdobyciu mistrzostwa. Na szczęście działacze Polonii doprowadzili do jego zwolnienia."
(Robert Gawkowski, Sportowcy na barykadach, "Rzeczpospolita" 02.10.2014 [2])

Informacje prasowe

1946

informacje osobiste

"Henryk Przepiórka, prawe skrzydło, lat 26, wzrost 167 cm. Kawaler. Maszynista drukarski, zatrudniony w drukarni OMTUR, ul. Mokotowska 3. Do klubu wstąpił w okresie okupacji."
(Kim są chłopcy z Polonii, którzy zdobyli pierwsze powojenne mistrzostwo Polski, "Przegląd Sportowy" 1946-12-02 nr 70, s. 2)

Dziennik Powszechny 1946-12-04 nr 334 s. 4

fragment notatki "Kto grał w 11-ce Polonii"


Wieczor Warszawy 1946-12-02 nr 68 s. 4


1948

nagana

Sport i Wczasy 1948-05-24 nr 33 s. 5



Linki

  • profil na wikipedii [3]
  • biogram na stronie Muzeum Powstania Warszawskiego [4]
  • rozmowa z H. Przepiórką na stronie Muzeum Powstania Warszawskiego (4.12.2007) [5]
  • nekrolog H. Przepiórki [6]