Wacław Wrzesiński

Z WIKI
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Wacław Wrzesiński

  • kolarz
  • data urodzenia: 1918-08-26
  • data śmierci: 1981-08-01
  • miejsce pochówku: Warszawa, Cmentarz Bródnowski (kwatera 110I-2-16)[1]
  • okres reprezentowania Polonii: 1935-1939, 1949-1960
  • wcześniejsze kluby: - (wychowanek Polonii)
  • późniejsze kluby: KKS Orzeł Warszawa/ZZK Warszawa (1946-1948)


Osiągnięcia sportowe

mistrzostwa Polski

  • dwukrotne mistrzostwo Polski (1949 – szosowy wyścig indywidualny, 1950 – wyścig górski),
  • dwukrotne wicemistrzostwo w szosowym wyścigu indywidualnym ze startu wspólnego (1948, 1956)
  • dwukrotne wicemistrzostwo w szosowym wyścigu drużynowym na 100 km (1949 i 1954)
  • wicemistrzostwo w wyścigu górskim (1949)
  • wicemistrzostwo w wyścigu przełajowym (1950)

Wyścig Pokoju

Pięciokrotny udział:

  • 1948 – 5 m. i 2 wygrane etapy
  • 1949 – 20 m.
  • 1950 – 16 m.
  • 1951 – 21 m.
  • 1952 – 27 m.

Tour de Pologne

  • 1947 - zwycięstwo w jednym (1.) etapie
  • 1948 - zwycięstwo w 3 etapach i 3. miejsce w klasyfikacji końcowej
  • 1949 - zwycięstwo w 2 etapach
  • 1952 – zwycięstwo w 4 etapach
  • 1953 - zwycięstwo w 1 etapie
  • 1957 - 2. miejsce w klasyfikacji końcowej

inne

  • 1957 - zwycięstwo w Wyścigu Dookoła Mazowsza.

kursywą zaznaczone osiągnięcia nie jako zawodnik Polonii

Losy w trakcie II wojny św.

W 1939 służył w Tajnej Armii Polskiej, w szeregach kompanii motorowej, przemianowanej na Pierwszy Szwadron Strzelców Motorowych, a następnie w Związku Walki Zbrojnej i w Armii Krajowej. Walczył w organizacji Wachlarz w okolicach Berdyczowa i Plaskirowa - odcinek II - szkolony w dywersji minerskiej z zadaniem wysadzania pociągów niemieckich; w 1943 w pozostaje w oddziałach 'Gzymsa" na Ukrainie po rozwiązaniu Wachlarza i broni polskiej ludności na Ukrainie. Walczy w 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty w ramach akcji "Burza"; oddelegowany do Warszawy w marcu 1944, gdzie bierze udział w Powstaniu Warszawskim w I Szwadronie Strzelców Motorowych w ramach V Obwodu (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej jako snajper.
(na podst. biogramu na stronie Muzeum Powstania Warszawskiego[2])

Informacje prasowe

1948

wywiad

Wieczór nr 163 z 15.06.1948 s. 4


VII - Wrzesiński wraca do Polonii (po połączeniu klubu z ZZK)

Wieczór nr 205 z 28-07-1948

Ostatecznie - po szeregu perturbacji - do fuzji Polonii z ZZK doszło dopiero w I 1949)

1949

prezentacja przed Tour de Pologne

Sport i Wczasy nr 65 z 15.08.1949 s. 3


1981

wspomnienie pośmiertne

"W ubiegłym tygodniu (1.VIII) zmarł Wacław Wrzesiński. Jeden z najbardziej znanych u nas kolarzy powojennego 15-lecia, mistrz i reprezentant Polski. Do kronik kolarstwa trafił on jednak dużo wcześniej. W 1937 roku odbyły się mistrzostwa Polski juniorów w wyścigu drużynowym. Wrzesiński startował w zespole medalistów — drużynie warszawskiej Polonii, której chlubą stał się dopiero po II wojnie światowej, gdy warszawski klub trafił pod opiekuńcze skrzydła kolejarzy.
Kariera Wrzesińskiego związana była ściśle z osobą znanego działacza, zmarłego nie tak dawno Stanisława Czerniaka. Działacz Amatorskiego Klubu Sportowego, a następnie Polonii — po II wojnie światowej patronował sekcji kolarskiej. Barw tej sekcji broni] właśnie Wacław Wrzesiński podopieczny Czerniaka i w kolejowej branży. Gdy Polonia stela się klubem kolejowym (w 1949 r.) wrócił do niej i Czerniak, i Wrzesiński.
Ścigał się Wrzesiński na szosie i na torze, a te Warszawa toru nie miała — także na bieżni. Jakże on pięknie jeździł na stadionie Legii, wygrywając tu wyścigi... sprinterskie, co pomogło mu w odnoszeniu sukcesów także w Wyścigu Pokoju. Etapowe finisze na stadionach były jego specjalnością. Ale odnosił Wrzesiński sukcesy nie tylko wtedy gdy wyścigi kończyły się na stadionie. Popisywał się szybkością także na kończonych na szosie wyścigach - dowodem mistrzowskie zdobycze w górskich bataliach o tytuł najlepszego w Polsce.
Zeszli z kolarskich tras bohaterowie pierwszego wyścigu Warszawa—Praga (i Praga— Warszawa), na horyzoncie pojawiły się nowe talenty, a Wrzesiński wciąż się ścigał. Zakończył piękna karierę dopiero w 1959 roku. Miał wtedy lat 40. Przyczyną zakończenia kariery nie był jednak wiek, ale kraksa. Wyścigu dookoła Polski A.D. 1959 Wrzesiński nie ukończył, odwieziono go z trasy do szpitala. I to był koniec kariery arcysympatycznego kolarza, opanowanego jednak pasją połykania kilometrów.
Po wyjściu ze szpitala Wrzesiński nie wrócił do pracy biurowej. Połykał kilometry jako... motorniczy elektrowozów. Idealista sportowy nie mógł znaleźć dla siebie miejsca w gronie szkoleniowców czy działaczy ostatnich lat. Poświecił się całkowicie rodzinie. O chorobie. która dręczyła go od wielu lat — nie mówił. Pogodny, życzliwy i uśmiechnięty, jak w czasach największych swych sukcesów — przemierzał ostatni okres swego życia, które zakończył w wieku 62 lat."
("Życie Warszawy" nr 180 z 5.08.1981 s. 6)

Opinie

1949

"Zwą go koledzy „demonem szybkości“. Istotnie kolarz ten wielokrotnie już dowiódł, że posiada szybką końcówkę. Jest ponadto b. wytrzymały, dobry taktyk i umie jeździć z „głową“, zwłaszcza w końcowych fazach wyścigu." (z zapowiedzi Wyścigu Pokoju, Sport nr 33 z 21.04.1949 s. 7)

1951

" Wrzesińskiego cechuje nadto wytrzymałość i wspaniała ambicja. Widywaliśmy go na szosie w beznadziejnych, zdawałoby się sytuacjach, kiedy defekt powodował dużą stratę czasu, jednak dzięki silnej woli Wrzesiński zawsze potrafił odrobić stratę czasu." ("Przegląd Sportowy" nr 98 z 15.11.1951 s. 5[3])

Zdjęcia

1948

1949