Zbigniew Kuciewicz
Zbigniew Leopold Kuciewicz |
---|
|
Działalność trenerska
W 1945 ukończył w Łodzi kurs instruktorów pływania, został członkiem zarządu okręgowego związku pływackiego.
W latach 1947–1950 studiował w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1950 został trenerem Polonii - był twórca jej sukcesów w tym okresie. W latach 1959—65 trener-koordynator Polskiego Związku Pływackiego. Od 1970 pracował jako trener pływania z polską kadrą narodową w pięcioboju nowoczesnym - w czasie jego pracy reprezentanci Polski zdobywali złote medale olimpijskie oraz indywidualne i drużynowe mistrzostwa świata. W 1977 został wybrany trenerem roku przez Przegląd Sportowy (razem z Bolesławem Bogdanem – głównym trenerem kadry oraz Krystyną Babirecką i Zbigniewem Katnerem). Jako trener pływania pracował z kadrą pięciobojową do 1980, następnie odpowiadał w związku za organizację szkolenia.
źródła: Wikipedia[1], "Żołnierz Wolności" nr 210 z 3.09.1976 s. 6, "Trybuna Ludu" nr 212 z 1.08.1970 s. 10
Informacje biograficzne
W czasie okupacji niemieckiej działał w polskim podziemiu niepodległościowym w ramach Związku Jaszczurczego od 1941 roku, a następnie od 1943 roku w ramach plutonu pionierów Narodowych Sił Zbrojnych. W Powstaniu Warszawskim w strukturach Zgrupowania „Chrobry II”. Po zakończeniu działań wojennych brał udział w działalności podziemia antykomunistycznego w ramach struktur Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Był wieloletnim wiceprezesem, a w latach 2011–2015 prezesem Zarządu Głównego Związku Żołnierzy NSZ.
Informacje prasowe
1976
"(...) Do Warszawy, rodzinnego miasta, ciągnęło go jednak szalenie. No i w grudniu 1950 roku zameldował się w stolicy i podjął pracę jako trener pływania w Polonii. Zbierał doświadczenia, szkolił młode talenty, z których szczególnie wysokie noty uzyskały dziewczęta — Irena Werakso oraz Irena Gryka. Warszawski romans Kuciewicza z Polonią trwał przez 6 sezonów, a następnie na dwa lata ulokował się w Ostrowcu Świętokrzyskim (...)"
("Żołnierz Wolności" nr 210 z 3.09.1976 s. 6)