Zofia Nehring

Z WIKI
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania


Zofia Nehring


Zofia.png

Łyżwiarstwo zaczęła uprawiać w wieku 15 lat w Warszawskim Towarzystwie Łyżwiarskim pod kierunkiem Edwarda Nehringa, za którego wyszła za mąż w 1927 i miała z nim dwoje dzieci: Halinę (ur. 1928) i Jacka (ur. 1930).

Od 1930 reprezentowała barwy Polonii Warszawa. Czterokrotnie zdobyła mistrzostwo Polski w wieloboju: w 1931, 1932, 1935 i 1939.

Jej wyniki na 500 m (1:02,00 z 15 lutego 1931), 1000 m (2:16,4 z 26 stycznia 1929), 1500 m (3:28,0 z 27 stycznia 1929), 3000 m (6:52,8 z 8 lutego 1931), 5000 m (11:30,5 z 15 lutego 1931) zostały decyzją Międzynarodowej Unii Łyżwiarskiej (ISU) z 3 grudnia 1931 zatwierdzone jako pierwsze kobiece rekordy świata.

W 1932 wystąpiła poza konkursem w Mistrzostwach Europy w Davos w wieloboju mężczyzn, bijąc kobiecy rekord świata na 1500 m (3:10,4 - 10 stycznia 1932), a kilka dni później także na 1000 m (2:03,4 – 17 stycznia 1932 w Engelbergu). Sukcesy te przyniosły jej 10. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski w 1932.

Zofia Nehring podczas zawodów łyżwiarskich w Warszawie 9 lutego 1935 poprawiła w Warszawie własny rekord świata na 3000 m (6:22,40), a dzień później (10 lutego 1935) także na 5000 m (10:54,80). 30 grudnia 1935 w Wiedniu ustanowiła także rekord świata na 10 000 m (23:48,5), który nie został nigdy oficjalnie pobity, albowiem w 1953 ISU zdecydowała się nie notować rekordów kobiet na tym dystansie. Szesnastokrotnie biła rekordy Polski na dystansach od 500 do 10 000 m.

W 1939 wystąpiła w I Mistrzostwach Świata kobiet w wielobojach zajmując 5. miejsce (na poszczególnych dystansach była 8. (500 m), 4 (3000 m), 7. (1000 m) i 3. (10 000 m).

Została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi, którym została udekorowana 20 września 1936 przez płk. Władysława Kilińskiego.

Po II wojnie światowej wyszła drugi raz za mąż, a Edward Nehring, który w czasie wojny podpisał volkslistę, wyjechał do Niemiec.

źródło: Wikipedia[1]

Zdjęcia