„Czarne trykoty” – czyli kolarze z Konwiktorskiej
autor: Janusz Abramczyk
artykuł pierwotnie opublikowany w: "Polonia Ole" nr 10/2001 s. 18
„Czarne trykoty” – czyli kolarze z Konwiktorskiej
Sekcja kolarska Polonii powstała w roku 1936. Już od pierwszych chwil istnienia była liczącą się sekcją w kraju. Do czołowych kolarzy tego okresu zaliczyć należy Franciszka Kiełbasę, Zenona Moczulskiego, Józefa Stefańskiego, Jana Głowackiego i Zygmunta Wiśniewskiego. Ci trzej ostatni reprezentowali Polskę w szosowych mistrzostwach świata w r. 1938. Obok kolarzy szosowych, klub miał też torowców, którzy zasilili Polonię w 1936 r. po zawieszeniu działalności WTC. Kierownikiem sekcji był wówczas Stanisław Czerniak, a jego brat Kazimierz skutecznie przebijał się do czołówki krajowej w kolarstwie torowym. Wśród torowców postacią numer 1 był v-ce mistrz Polski Feliks Borymas, a dzielnie sekundowali mu: Jerzy Kieliszek i Henryk Maślankiewicz. Można wtedy powiedzieć, że „Czarne Trykoty” dominowały na krajowym podwórku, czego dobitnym potwierdzeniem było zwycięstwo Wiśniewskiego w tradycyjnym wyścigu „Do Morza” w roku 1939.
W roku 1945 sekcja wznowiła działalność, a jej kierownikiem jest nadal Stanisław Czerniak. Polonię zasilają kolarze z ZZK Orzeł - na czele z Marianem Rzeźnickim i Wacławem Wrzesińskim, a więc reprezentantami kraju. To oni startują w I Wyścigu Pokoju, wygrywając dwa etapy, walnie przyczyniając się do zwycięstwa drużynowego zespołu narodowego. W 1948 roku Polonia wygrywa drużynowo Tour de Pologne, a w klasyfikacji indywidualnej Wrzesiński zajął 3 miejsce.
[W naszej opinii wyników z okresu 1946-1948 nie powinniśmy zaliczać do osiągnięć Polonii. Wacław Wrzesiński i Marian Rzeźnicki byli wówczas kolarzami ZZK Warszawa, który to klub dopiero w I 1949 r. połączył się z Polonią - dopiero od tego czasu można przyjmować, że reprezentowali oni Polonię. To samo dotyczy Stanisława Czerniaka - od 1945 r. tworzył on sekcję kolarską w tymże ZZK (o tym m.in. pisał S. Sieniarski w pośmiertnym wspomnieniu S. Czerniaka) [przyp. WikiPolonia]].
Rok później, głównie za sprawą Andrzeja Grynkiewicza, Polonia zostaje drużynowym v-ce mistrzem Polski w wyścigu na 100 km. Jeszcze większe sukcesy święcili kolarze w wyścigach indywidualnych. Wrzesiński zdobywa mistrzostwo, a Rzeźnicki trzecią lokatę w kraju. W 1950 roku w Wyścigu Pokoju ponownie uczestniczy ta sama dwójka polonistów, jednak nie odegrali oni podobnie jak drużyna istotniejszej roli. Dwa lata później Wrzesiński zajmuje 27 miejsce w Wyścigu Pokoju, a w roku 1956 ten szosowiec zdobywa v-ce mistrzostwo Polski.
Pod koniec lat pięćdziesiątych w Polonii pojawia się Stanisław Scibiorek, a także wyrasta grupa uzdolnionej kolarsko młodzieży jak Henryk Modzelewski i Andrzej Litwinienko. „Czarne Trykoty" znów należą do czołówki krajowej. I tak Zenon Procner zajmuje w 1967 r. II miejsce w lutowym przełaju warszawskim, a Leon Filipiak plasuje się na III miejscu w wyścigu RKS Okęcie. Z kolei w 1968 r. zespół Polonii zajmuje III lokatę w międzynarodowym wyścigu Dookoła Ziemi Łódzkiej, a następnie Stanisław Demel wygrał wyścig „Startu" w Lublinie. W drużynowych mistrzostwach stolicy w 1969 r. Polonia wystawiła aż dwie ekipy, które uplasowały się na II i IV miejscu. Właściwa praca z młodzieżą skutkuje dalszymi sukcesami. W 1971 r. Stanisław Demel wygrywa Memoriał Feliksa Gołębiowskiego, a Jerzy Kowalczuk i Andrzej Borkowski zawsze kończą wyścigi w ścisłej czołówce. Inny utalentowany kolarz młodego pokolenia - Zdzisław Budek wygrywa w tym czasie międzynarodowy wyścig w Maroku. W kadrze młodzików pojawia się talent Andrzeja Głowali, który w klasyfikacji WOZKoL otrzymuje 7 pozycję. Młodzież Polonii dzielnie spisuje się w drużynowych mistrzostwach Warszawy i na dystansie 60 km uzyskuje II miejsce, natomiast indywidualnie Budek i Lengiewicz tryumfują w jeździe parami, a także startują udanie w zawodach torowych.
Wkrótce do klubu przychodzi Henryk Brożyna który nie znajdował uznania u szkoleniowców Legii. Będąc w Polonii w 1974 r. Henryk Brożyna wygrał m.in. Bałtycki Wyścig Przyjaźni. Należy w tym miejscu przypomnieć zwłaszcza młodym czytelnikom, że kolarstwo polskie w latach siedemdziesiątych było potęgą w skali europejskiej, a reprezentacyjna kadra prowadzona była przez doświadczonego trenera - Henryka Łasaka. Niestety po odejściu Stanisława Królaka w roku 1979 i przejęciu sekcji przez Walkiewicza (Stanisław Czerniak był już obłożnie chory), rozpoczął się powolny regres sekcji. Z klubu odeszli do innych zespołów najlepsi kolarze i w sekcji pozostała tylko młodzież, którą szkolił były kolarz - Edward Balcerzak. Jednak wobec braku środków finansowych na dalsze utrzymywanie sekcji, ostatecznie uległa ona rozwiązaniu w 1985 r.